„Poetyckim dokumentem biograficznym” nazwał „Inny świat” Janusz Wróblewski w recenzji w tygodniku „Polityka”, dodając, że to „bardziej impresja o minionym wieku i tym, co zostaje w pamięci, niż suchy, silący się na obiektywizm portret.(…) Szaflarska snuje nostalgiczne wspomnienia o raju utraconego dzieciństwa spędzonego w okolicach Piwnicznej, dziadkach góralach, epidemii tyfusu, która odebrała jej ojca, psie Makbecie paradującym po scenie w trakcie występów w wileńskim teatrze na Pohulance, dobrych Niemcach pomagających jej wrócić w czasie okupacji do Warszawy i wielu innych tragicznych oraz szczęśliwych wydarzeniach. Stara się trzymać dystans, gdy nie potrafi opanować wzruszenia, śpiewa powstańcze piosenki, żartuje, inteligentnie pointuje”.

Najwyższej artystycznej klasy jest też oszczędna forma „Innego świata”, nagrodzonego Orłem za najlepszy film dokumentalny w 2014 r., w tym fascynujące zdjęcia Arthura Reinharta utrzymane głównie w czarno-białej poetyce, przeplatane archiwaliami ze zbiorów aktorki, a także kadrami z jej filmowych ról w „Zakazanych piosenkach”, „Skarbie”, „Pożegnaniu z Marią” czy „Pora umierać”. Przez symboliczne 97 minut (tyle lat miała urodzona w 1915 r. aktorka w chwili tworzenia filmu) widzowie mają okazję zobaczyć świat widziany oczami tej wyjątkowej osobowości polskiej kultury.

- Bardzo lubię występować jako aktorka, ale nie lubię rozmawiać o sobie. Ten film jest takim przełamaniem się – wyznała Szaflarska w rozmowie z Ryszardem Jaźwińskim z radiowej Trójki, podkreślając, że film jest rodzajem autobiografii. - Ja tam nic nie gram! - dodała.

Centrum Informacji TVP