Dokument „Chcę żyć” opowiada o życiu Fristera. Urodził się on w rodzinie żydowskiej, jako syn Wilhelma i Franciszki Fristerów. Po wybuchu II wojny światowej uciekł wraz z rodzicami do Krakowa, gdzie jego matka została zamordowana kolbą pistoletu przez Wilhelma Kundego. Następnie trafił do obozu w Starachowicach, gdzie na dur brzuszny zmarł jego ojciec. Przeżył pobyt w obozach Mauthausen, Auschwitz oraz marsz śmierci do Mauthausen, gdzie doczekał wyzwolenia. Po dwuletnim leczeniu w szpitalu dla chorych na gruźlicę w Czechosłowacji, w kwietniu 1947 r. wrócił do Polski i osiadł we Wrocławiu, gdzie pracował jako dziennikarz w „Słowie Polskim”.

W 1952 r. został aresztowany za rzekomy sabotaż, a po zwolnieniu z aresztu śledczego skreślono go z listy uprawnionych do wykonywania zawodu dziennikarskiego. W maju 1957 r. wyemigrował do Izraela, zachowując obywatelstwo polskie. Przez 25 lat pracował w dzienniku „Haaretz”, z czego 14 lat jako redaktor naczelny magazynu weekendowego. Był szefem wydziału dziennikarstwa przy Uniwersytetu Bar – Ilan, a od marca 1990 r. do października 1991 r. - dyrektorem brytyjskiego koncernu medialnego Maxwell Communication Corporation w Europie Wschodniej z siedzibą w Warszawie. Mieszkał w Tel Awiwie. Jego żoną jest teatrolog i działaczka społeczno - kulturalna Elżbieta Frister.

Centrum Informacji TVP