Przy tak niskiej liczebności próby wyciąganie wniosków statystycznych jest nieuprawnione.

Wartość błędu wynikającego z wnioskowania statystycznego jest na tyle wysoka, że trudno stwierdzić, który z podmiotów badania („telewizja publiczna” bądź „telewizje niepubliczne”) cieszy się większym zaufaniem.

Zestawienie w jednym zdaniu odsetka ufających telewizji publicznej w wieku powyżej 55 lat z odsetkiem deklarującym brak ufności (57%) w grupie wiekowej 35-54 to manipulacja danymi badawczymi.

Brak informacji, czy pytania dotyczące zaufania były zadawane całej grupie badanej czy tylko osobom deklarującym czerpanie informacji z telewizji również świadczy o braku profesjonalizmu pracowni badawczej. Standardem badawczym jest zadawanie pytań o wiarygodność danego medium osobom, które z niego korzystają. W tzw. „raporcie” brak informacji, jak wyłoniono grupę oceniającą wiarygodność medium, tj. czy w grupie tej nie znalazły się osoby, które nie są widzami telewizji publicznej. Byłby to dyskwalifikujący błąd metodologiczny.