Vita Maria Drygas, autorka koprodukowanego przez TVP2 filmu „Piano”, otrzymała Grand Prix i statuetkę Białej Kobry (replikę rzeźby Zbigniewa Dudka) oraz 12 tys. zł ufundowane przez Miasto Łódź na zakończonym 28 listopada 25. Festiwalu Mediów „Człowiek w Zagrożeniu”. Jury – Maria Zmarz-Koczanowicz, Paweł Łoziński i Wojciech Kasperski – doceniło wyrażoną za pomocą metafory, prostą w formie opowieść o dramacie rewolucji na Ukrainie.

Bohaterka filmu Vity Drygas – studentka Konserwatorium Muzycznego w Kijowie – ocaliła pianino niesione na barykady. Instrument, który stał się symbolem pokojowej rewolucji na Ukrainie, poznajemy dzięki czworgu bohaterów – Antonettie, pierwszej wykonawczyni muzyki Chopina i ojczystego hymnu na Majdanie, Lyudmile Chichuk, światowej sławy kompozytorce, żołnierzowi Volodimirowi i Bohdanowi, zamaskowanemu mężczyźnie, który odkrywa w sobie miłość do niezwykłego fortepianu.

Nagrodę Stowarzyszenia Filmowców Polskich otrzymała Karolina Bielawska za film „Mów mi Marianna”. To kolejna nagrodzona koprodukcja Dwójki. Tytułowa Marianna to czterdziestoletnia, atrakcyjna kobieta. Odeszła od osób, które kochała, pozwała rodziców, bo tylko tak mogła zmienić zapis w metryce. A wszystko po to, by zmienić płeć i móc być sobą. Cena wolności i wymarzonej kobiecości okazuje się jednak bardzo wysoka.

Monika Pawluczuk została uhonorowana nagrodą „Cierpliwe oko” im. Kazimierza Karabasza przyznawaną przez Narodowe Centrum Kultury za film „Koniec świata”. To kilka historii splatających się w czasie nocy, na którą zapowiadano koniec świata. Słuchacze dzwonią do radia i opowiadają o sprawach tragicznych, bolesnych, a czasem drobnych czy wręcz zabawnych. Film, w bardzo subtelny sposób, opowiada o samotności we współczesnym świecie, potrzebie rozmowy, bycia wysłuchanym.

Filmy: „Piano”, Mów mi Marianna” i „Koniec świata” powstały przy współudziale TVP2.

Nagrodę Fundacji Monumentum Iudaicum Lodzense za najlepszy film o tematyce żydowskiej dostał Marek Tomasz Pawłowski za „Dotknięcie Anioła”. Jest to opowieść o Henryku Schönkerze, który ujawnia mało znaną historię szansy emigracji Żydów. Zanim zrodziła się idea obozu Auschwitz-Birkenau – jesienią 1939 roku powstało w Oświęcimiu Biuro Emigracji Żydów do Palestyny. Założył je na rozkaz niemieckich władz wojskowych Leon Schönker. Tysiące ludzi w nadziei na ratunek ściągały ze Śląska do zwykłego miasteczka Oświęcim. W filmie Pawłowskiego Henryk Schoenker wspomina okupacyjną golgotę swojej rodziny dokładnie w tych miejscach, które miały dla nich kluczowe znaczenie: od ruin rodzinnej rezydencji, przez domy, mieszkania, podwórka i ulice Oświęcimia, Krakowa, Wieliczki, Bochni i Tarnowa. A reżyser w sposób niezwykły łączy zdjęcia archiwalne z dzisiejszymi, ożywiając nawet niektóre obrazy i sceny (oryginalną techniką „archi kolażu”, przy której współpracował z grafikiem Robertem Manowskim) i sprawiając, że historia sprzed lat dzieje się nie tylko na naszych oczach, ale po prostu na wyciągnięcie ręki.

Ewa Żmigrodzka nagrodę Uniwersytetu III wieku im. Heleny Kretz – za dokument „Chcę żyć”. Film poświęcony jest Romanowi Fristerowi – wieloletniemu korespondentowi Radia Wolna Europa i polskiej sekcji BBC, stałego korespondenta tygodnika „Polityka” na Bliskim Wschodzie, założyciela i prezesa Fundacji Kultury Izrael.. Przeżył pobyt w obozach Mauthausen, Auschwitz oraz marsz śmierci do Mauthausen, gdzie doczekał wyzwolenia. Po dwuletnim leczeniu w szpitalu dla chorych na gruźlicę, wrócił do Polski i osiadł we Wrocławiu, gdzie pracował jako dziennikarz w „Słowie Polskim”. W 1952 r. został aresztowany za rzekomy sabotaż, a po zwolnieniu z aresztu śledczego skreślono go z listy uprawnionych do wykonywania zawodu dziennikarskiego. W maju 1957 r. wyemigrował do Izraela, zachowując obywatelstwo polskie. Przez 25 lat pracował w dzienniku „Haaretz”, z czego 14 lat jako redaktor naczelny magazynu weekendowego. Był szefem wydziału dziennikarstwa przy Uniwersytetu Bar-Ilan, a od marca 1990 r. do października 1991 r. dyrektorem brytyjskiego koncernu medialnego Maxwell Communication Corporation w Europie Wschodniej z siedzibą w Warszawie.

Te dwa filmy powstały w koprodukcji z TVP1.